bambaşka 2

 

"Şimdi bambaşka bir hayatın içindeyim. Evimde değilim bir kere, tanıdığım insanlar yok yanımda, girdiğim caddeler, adım attığım kaldırım taşları tanımıyor beni, Ankara değil burası, dokunduğum her neyse parmak izimi tanımıyor, insanlar tanıdık değil, bu şehir bilmiyor beni..."  

demiştim bundan 5 sene önce.

İnsan bir kere evinden başka bir yerde evindeymiş gibi hissedince evine yabancılaşabiliyormuş demek ki; evim dediği yerin sokaklarına, insanlarına, gökyüzüne belki bulutlarına... İçinde gezdiği odalar, yürüyerek ardında bıraktığı caddeler hiç yürümemiş, hiç orda gezmemiş gibi hissettirebiliyormuş demek ki. 
Sokaklar, caddeler, kaldırım taşları bir insan gibi davranabiliyor ve seni unutabiliyormuş; ya da sen bir kaldırım taşı gibi davranıp orası hiç evin olmamış gibi davranabiliyormuşsun. 

Sanki burda hiç yaşamamışsın gibi, bu evdeki her nesnenin üstünde parmak izin yokmuş,  
sanki şu yatağın üstünde en çok kırıldığın anlarda ağlamamışsın,

şu aynada gözlerin yaşlı yaşlı kendini ağladığın için affetmemişsin gibi. 
İçindeki huzur dolup taştığında pencereyi açıp gökyüzüne biraz huzur bırakmamışsın, 
bağıra bağıra en sevdiğin şarkıyı söyleyerek evdeki koltuklara, çaydanlığa, saksıdaki çiçeğe konser vermemişsin gibi ! 
Sana evindeymiş gibi hissettiren insanı tam da o evin kapısının önüne koymuşsun ya da senin ona evi gibi davrandığın insan seni tam da o evin kapısının önüne bırakmış gibi,
Sana evini hatırlatan o şeyi çöpe atmışsın da arkana dönüp bakmamışsın gibi, 
Ağladığında kendini affettiğin o aynaya bakıp da kendini affedememişsin,
Evine gelmişsin ama sanki kimse seni tanımamış gibi...

"Sanırım şimdi hayatının bambaşka bir evresindesin. Evinde değilsin bir kere,  yaşadığın yer unutmuş, eskiden yürüdüğün caddeler, kaldırım taşları tanımıyor seni. Evet Ankara burası ama dokunduğun her neyse parmak izin değişti ve artık sen tanıdık değilsin, bu şehir bilmiyor seni..."