Çatlak

Oruç Aruoba'nın Uzak kitabından bir kısım var. " Her ölüm yeryüzünde bir çatlak açar.." diye başlayan. Necla okumuştu bana, yukarıda da görüyorsunuz. Tekrar okuduğumda öyle güzeldi ki ben de bir şeyler yazmak istedim bu çatlaklara.

Çatlaklarla doluydu dünya. Ölümlerin hatıra niyetine yeryüzüne bıraktığı çatlaklarla.. Her birimiz öldüğünde çatırdıyordu bir yerler. Sanırsam ölenin arkasında kalanların feryatlarındandır o çatlaklar, yarım kalmışlıklara, tam tamam olmuşken kaybedişlere, hiç kavuşamayışlara ve en güzel yerinde yok oluşlara yakarışlardan.. Hangi ölüm zamanlıdır ki zaten? Hangi ölüm çatlak yaratmayacak kadar kudretsizdir ki? 

Hem yeryüzünü hem de her insanın yürekyüzünü kaplayan bu çatlaklar sürekli kapatılmayı beklermiş gibi muamele görür. Bu öngörüş çatlağın, kapanmayacağını bilmeyişinden kaynaklanmaz. Bizim çatlakla yaşamayı bilemeyişimizdendir belki ya da çatlağın kapanamayacak oluşuna olan kırgınlığımızdan..

O çatlak hiç kapanmaz.

Hiçbir çatlak küçük bir çocuğun annesinin mezarı başında "baba hadi annemi de kaldır gidelim" demesinin ağırlığını taşıyamaz o kırılgan haliyle. Bu yüzden hiçbir çatlak kapanmaz. Ve bu yüzden her çatlak kapatmak için çaba harcamaya değermiş gibi görülür. Dedim ya kırgınız o çatlaklara. O bahsettiğim küçük çocuk nasıl kırgın olmasın ki. Nasıl o çatlağı kapatmak için çabalamasın ki. Çabalar. 

Ama kapatamaz.

Böyledir hayatta. Hiçbir şey başka bir şeylerin yerini dolduramaz. Bir şey hiç olmadığı bir şeymiş gibi nasıl davransın ki. En iyisi öğrenmek yaşamayı bu çatlaklarla. Gidip kenarına oturmak belki de, ayaklarını aşağı sallandırıp üstündeki bulutlar için şükretmek, çatlağın farkına varmak. Gitmeyeceksin biliyorum ama senin burda kalışına alıştım ben demek hatta iyiki varsın. O çatlağı güzelleştirmek çünkü inanıyorum ki ben her yokluğun yarattığı bir varlık durumu var. Kabullenmeliyiz yani o çatlağı..

Ne demiş Oruç Aruoba: "...çünkü ölüm, onmaz; yaşam onarılmazdır."