Sığınmak, belki de kucaklanmak

  

Muğla-Akyaka

Burası tam bir cennet. Yeşilin maviyi, mavinin de yeşili kucaklamaya çalıştığı hatta tam anlamıyla kucakladığı bir yer. İnsanın telefonunda böyle fotoğraflar varken orayı özlememesi işten bile değil. Denize giderken yolun sizi maviyle yeşilin arasına katması öyle huzur verici ki; yani yolun bir tarafının deniz diğer tarafının orman olduğundan bahsediyorum elbette. Sanırım denize aşığım. Çocukluğumdan beri hep sevdim suyu. Ha sorsanız deniz kenarında mı doğup büyüdün diye hayır. Deniz kenarında doğmadım ya da büyümedim. Ama içimde hep kocaman bir deniz vardı. Ankara'da büyümeme rağmen hep bir deniz büyüttüm yüreğimde.. Buralardan sıkıldığımda onun yanına sığınıverdim. İnandım yani. İnsanın içinde bir yerlerde koşup saklanmak istediğinde saklanacak bir yerleri olması gerektiğine inandım ve bunu yaşadım sanırım, hep içimde bir yerlerde kaçaçak, sığınacak bir yerim oldu. İçinizde yoksa bile şu fotoğrafta sığınabileceğiniz o kadar çok yer var ki...

Sığınmak değildir bu belki sizin için, kucaklanmak olabilir. Hayatın sizi kucaklamasına izin verin.